De deelnemers van Backcountry Trekking Sylarna skieden door witte dalen en over een maanachtige sneeuwvlakte, van Fjällstation naar Fjällstation (als het weer het tenminste toeliet). Er lag zoveel sneeuw dat zelfs even naar de WC gaan een uitdaging werd. Vanaf het startpunt trokken ze door dit unieke landschap.
Een afgesloten gebied
Het startpunt van de reis was Storulvan, een groot fjällstation dat al ver weg van ‘de beschaving’ ligt. Er rijdt één keer per dag een bus naartoe en dat alleen maar als de weg ook daadwerkelijk open is! Maar tegelijkertijd is het ook een plek met alle luxe van een hotel: riante kamers met eigen toilet en douche, een heel goed restaurant en een winkeltje.
Het is een bekend startpunt om het gebied van Sylarna in te gaan, bevolkt door een bonte verzameling van toerskiërs, Zweedse en Noorse families met kleine kinderen, avonturiers met tent en slee en door ons natuurlijk… een groep Vasa toerlanglaufers die blij is dat het allemaal weer kan.
De eerste sporen
We starten met een kleine oefenronde, om even te wennen aan de latten en om de eerste bochtjes te draaien. De basishouding, zorgen dat je grip krijgt en oefenen met ‘vallen en opstaan’. Bij de eerste briefing verdelen we vervolgens onze eetpakketten en moet iedereen zien een kilo of 2-3 in zijn tas te krijgen.
We hadden een heerlijk en gezellig diner met zijn allen, elkaar alvast wat leren kennen en op tijd naar bed. Want de volgende dag staat er een etappe met een stijgende tendens op het programma, op weg naar Blåhammeren.
Eerst trekken we een spoor door een mooi dalletje, waar we nog wat berken om ons heen hebben. Maar al gauw bereiken we de boomgrens en wordt het bikkelen, het zit aardig dicht en de wind is fors. Blij dat we eind van de middag ineens voor de hut staan, de eerste dag is echt wel even inkomen voor de meesten! We koken zelf, eten met elkaar en vergeten dat we pas één dagje weg zijn.
Taart en slecht weer
Het weerbericht belooft niet veel goeds, het zicht is vrijwel nihil, de sneeuw komt horizontaal door en het waait met een windkracht 8 of meer. Dit is geen dag om te vertrekken. Iedereen snapt het besluit en we kunnen niet veel anders dan nog even ons bed induiken en een dagje lezen en sauna.
De volgende ochtend is de wind gelukkig een stuk minder en kunnen we de tocht vervolgen. En wat prachtig is het! De wolken worden langzaam dunner, de zon geeft bleek maar magisch licht en we zoeven door de sneeuw, heerlijk!
We zijn mooi op tijd in de volgende hut, wederom een luxe fjällstation en genieten daar van de traktatie van een jarige. “Fjellfika” heet zo’n koffie- en taartmoment ook wel. Het personeel liet de zangkunsten nog even horen dus met recht was dit een feestdag ?
De Koninginne-etappe
De Koninginne-etappe deed haar naam eer aan, het was weliswaar prachtig weer maar de sneeuwcondities vroegen volop concentratie, alsof we ons op de pool waanden zulke schotsen moesten we trotseren.
En hoewel het een lange dag was hadden we voor ons diner nog precies even tijd om de sauna met het beste uitzicht van Zweden te bezoeken.
Fris en schoon verschenen we vervolgens in het restaurant en konden we weer op krachten komen. Volgens plan zou nu een rustdag volgen maar die was al opgegaan aan de sneeuwstorm uitzitten, dus we doken er vroeg in en bereiden ons vast voor op nog 3 tochtdagen!
Een landschap om stil van te worden.
Iedereen beleeft dit op zijn eigen manier en samen genieten we van dit avontuur. - Saar
Het was bijna een sneeuw survival
De volgende hut was bijna helemaal ingesneeuwd, door de meeste ramen kwam geen licht en we moesten zelf zorgen dat we een raam sneeuw-vrij hielden om in de ochtend naar buiten te kunnen. En in de ochtend ben je ook niet zomaar weg: er moet water gehaald, hout gehakt en ‘even’ naar de wc is er niet bij… die moest eerst uitgegraven worden.
Op stijgvellen liepen we vanuit deze ruige plek het eerste stuk. Eenmaal boven kregen we zicht op het prachtige Valadalen en op de afdaling die op ons wachtte, een fantastisch mooie brede helling, met meer dan voldoende ruimte om lekker af te dalen.
Na een vroege lunch in de schuilhut trokken we weer het beboste gebied in. Eerst door de berken en langzaamaan verschenen er ook steeds meer naaldbomen. In de middag bereikten we de laatste hut waar we konden genieten van een zelfgemaakt diner bij kaarslicht.
We zitten in een witte wereld met weinig zicht, een oversteekje naar het hoofdgebouw vraagt om volledig aankleden en voelt een beetje als een expeditie. - Saar
De laatste kilometers
Inmiddels zijn we bijna een week op pad, dat betekent helaas dat de laatste tochtdag in zicht is. En zoals vaak zit het venijn in de staart, wanneer je denkt dat je er bijna bent vragen de laatste kilometers nog veel energie. Maar met elkaar genieten we van het bos en schuiven we zo het fjällstation Valadalen in. Koffie en taart op terras, afscheid van de eersten en een rugzak vol nieuwe ervaringen.
Dank jullie wel voor dit mooie avontuur, het was een prachtweek!
- Saar
Wil je ook mee met Backcountry Trekking Sylarna?
Ga naar de reispagina voor meer informatie, data en prijzen.
